’ÖLDÜYSE ÖLDÜ DESİNLER, MEZARINI BİLEYİM’
Uzun yıllardır büyük bir çaresizlik yaşadıklarını belirten Kemal Dikici, "Belirsizlik kadar kötü bir duygu yok. Son 3-4 yıldan beri uyku uyuyamaz oldum. Geceleri kalkıp acaba gelir mi diye balkona çıkıyorum. Kapıda bir tıkırtı olsa ’Osman mı geldi?’ diye heyecanlanıyorum. Artık bu iş sonuçlansın. Ne şekilde olursa olsun, ama sonuçlansın. Kimi görsem bana Osman’ı soruyor. Çaresizlik içindeyim. Oğlumun öldürülmüş olduğunu düşünmek istemiyorum. Oğlumu kaçıran B.U.’nun Antalya’da olduğunu öğrendik. Üzerinde kimlik ve ehliyet olmadığı için başka bir ülkeye gidip gitmediğini de bilmiyoruz. Kendi isteğiyle gittiğini düşünmüyorum. Çünkü ona yeni bir iş yeri açmıştık ve sözlüydü. Evlilik planları yapıyordu. Ayrıca bizimle de bir sorunu yoktu. Kaçmış olsa da bu 18 yıl sürmezdi. Kolum kanadım kırık. Eğer çocuğum öldüyse öldü desinler. Ben de mezarına gideyim, lokmasını döktüreyim. Böyle beklemenin bir faydası yok" dedi.
’AYAKTAYIZ AMA HAYALET GİBİYİZ’
Yıllardır evlat özlemi çeken anne Fatma Dikici, hem psikolojik olarak hem de fiziksel olarak sorunlar yaşadıklarını söyledi. Dikici, "Ne gecemiz ne gündüzümüz belli. Çok büyük sıkıntıdayız ancak çözüm bulunamadı. Her yere başvurduk ancak sonuç alamadık. Çocuğunuzdan 15 dakika haber alamasanız tedirgin olursunuz. Biz bunu 18 yıldır her gün yaşıyoruz ve yardım bekliyoruz. Çocuğumu B.U. götürdü. Osman, çok efendi bir çocuktu. Kendi isteğiyle gideceğini düşünmüyorum. Ulaşmak için çok uğraştık. Oğlumuzun ölü veya dirisini istiyoruz. Tek isteğimiz ne şekilde olursa olsun oğlumuzu bulmak. Psikolojimiz ve sağlımız iyi durumda değil. Ayaktayız ama hayalet gibiyiz" diye konuştu.
